Öğretiler yüreklere işlemeli, kan olup damarlarda akmalı, yaşamsallığı da en az onun kadar yadsınamaz olmalı. Böylesi zorlu bir işin üstesinden gelmesi pek güç olsa gerek? Önce doğru yüreği bulmalı, sonra o seçilmiş yüreğe giden onca damar arasından en can alıcı olanı bulup gözüne kestirmeli, sonrasında da zehrini akıtmaya susamış bir engerek misali; erdemi, bilgiyi, doğruyu, iyiyi ve güzeli işinde ustalaşmanın verdiği rahatlıkla akıtıvermeli.
Fazlaca dağıtmaz, damara şerbetini kararınca verir. Öyle ya fazlaca şerbetin damarlarda şekerleyip de o körpe yüreği atmaktan alıkoymasını hiç istemez. Hani fazlaca dağıtmaz, kararıncadır sunuşu dediysek de bundan cimri olduğu anlamı çıkarılmamalı, aksine bencillikten pek nefret eder. Gün geçtikçe o yürekleri daha iyi tanır, onların ne kadar istediğini, ne kadarına ihtiyaç duyduğunu çok iyi sezinler. Nietszche gibi o da bütün yazılmış olanlar içinde yalnız kanla yazılmış olanı sever, çünkü kan ruhtur. Kanla yazılmış olanları sevdiğindendir gözlerini yüreklere dikişi. Bilir ki öğretisi o damarlarda yol aldıkça yaşayacak, kendini her seferinde yenileyecektir. Kişinin böylesine kana yani ruha nüfuz etmesi ne büyük yazıştır ve ne büyük değiştirmedir. Bu büyüklüğü hak etmiyor da değil hani, ediyor ya buna karşın bizden ne bir takdir ifadesi ne de yaptıklarını hoş karşıladığımız yönünde alımlı bakışlar, göz süzüşler istemez. O yalnızca çalışması bitip de eserini seyreden ve bu seyredişle kendinden geçen bir sanatçı gibi mutlulukta pek emsalsizdir.
